وبلاگ هم مسیر | دلنوشته های رضا محمودصالحی

دود اطرافش را فراگرفته بود. هرچه تلاش می کرد نمی توانست چیزی ببیند .بلند بلند صدا می زد : این جا کجاست که من رو آوردید ؟چرا کسی جواب نمی ده ؟ خسته شدم ! دیگه رمقی ندارم، تکلیفم رو مشخص کنید. دیگه طاقت انتظار کشیدن رو ندارم
هنگامی که پاسخی نمی یافت دوباره با همان صدای قبلی اما با ترس و لرز بیشتری شروع می کرد به داد زدن. کم کم بغض گلویش را گرفت . وقتی آن قدر صدا زد که مطمئن شد کسی به کمکش نمی آید بغضش ترکید و گریه اش گرفت رو کرد به سمت آسمان سیاه و بی ستاره بالای سرش و درحالی چیزی جز سیاهی نمی دید داد زد : خدایا چرا من ، مگه من چه کرده ام که مستحق چنین حالی ام...
هنوز داشت شکوه می کرد که شخصی از پشت سر دستش را روی شانه اش گذاشت. روی برگرداند ، دختر جوانی را دید که صورتش چنان ماه می درخشید و مظلومیت از چهره اش می بارید. دختر آرام و با متانت به او گفت: به من گفته اند تا شما را راهنمایی کنم بفرمائید از این طرف .
این اولین باری بود که مدت ها کسی به دادهای که می زد جواب می داد . ترسید آرام آرام پشت سر دختر شروع به حرکت کرد. چند قدمی بیشتر برنداشته بود که خودش را نزدیک اتاقی شفاف که تصور می کرد اتاقی شیشه ای است مشاهده کرد. فضای اتاق از بیرون مشخص بود ، مردی جوان و خوش سیما روی صندلی نشسته بود و داشت ورق های کاغذیی را که روی میز قرار داشت را مطالعه می کرد . روبری مرد جوان و آنطرف میز هم دو صندلی مانند صندلی مرد جوان وجود داشت.
مردی که پشت میز درون اتاق نشسته بود . با سر به او اشاره کرد که داخل اتاق شود. قدم هایش را آرام تر کرد دختری که همراه او بود کمی جلوتر حرکت کرد و صندلی را که مقابل آن مرد جوان بود کمی عقب کشاند و گفت : بفرمائید ، بفرمائید بنشینید .
وقتی که نشست مرد این بار با دستش به دختر اشاره کرد که از اتاق خارج شود.
هنگامی که دختر از اتاق خارج شد . مرد گفت : من آماده ام که سخنان شما را بشنوم . چرا این قدر داد و بیداد می کردید؟
_چرا؟ معلوم نیست! خیلی وقت است که منو اینجا نگه داشتید. عدد ماه هایی که اینجا بوده ام از دست ام در رفته نه می فهم کی روز می شود ، نه می فهم کی شب چرا تکلیفم رو مشخص نمی کنید ؟
_از چند ماه که بیشتر اینجائید اما حالا که وقت سرگردانیتان تمام شده می توانیم تکلیفتان را روشن کنیم
مرد شروع کرد از روی همان چند ورق کاغذی که قبل از ورود زن مطالعه می کرد با صدای بلند بخواند:
نام : مینا
نام خانوادگی : صامتی
وضعیت پرونده : قرمز
علت : قتل نفس
زن تعجب کرد ، ابروهایش درهم رفت گفت :قتل نفس ؟ اشتباه می کنید . من کاری نکردم
_اینجا اشتباهی رخ نمی ده . بایستید تا با هم پیش بریم متوجه خواهید شد
بعد شروع کرد به خواندن ادامه پرونده :
مشخصات مقتول :
نام : ندارد
نام خانوادگی : آتشکار
نحوه قتل : قطع کردن موارد حیاتی بدن و چند تیکه کردن جسد
گره به ابرو های زن افتاد ، پیشانی اش را درهم کرد ، در حالی که چشمانش داشت از حدقه بیرون می زد تاجایی که می توانست دندان های به هم فشرده اش را از هم فاصله داد وقتی که درست و حسابی دهانش باز شده بود میان حرف بازپرس پرید و نگذاشت که صحبت هایش را ادامه بدهد ، با صدای بلندی که مانند جیغ زدن های زنانه بود گفت : من می گم اصلا کسی رو نکشته ام ، بعد شما اتهام تیکه تیکه کردن جنازه مقتول خیالی تون رو هم گردن من می ندازید؟خوبه ، خوب بلدید اینجا به مردم تهمت بزنید
مرد لبخند ملیحی زد و پاسخ داد : اینجا ما به کسی تهمت نمی زنیم بگذارید کمی پیش برویم کم کم مستندات پرونده رو هم ذکر خواهم کرد
شروع کرد به خواندن ادامه پرونده
آیا نسبتی بین قاتل و مقتول وجود داشته : بله
نوع نسبت : درجه یک
زن گویا که تازه متوجه قضیه شده باشد میان سخن مرد پرید و گفت : من خودم هم راضی نبودم...
مرد کف دستش را روبری زن گرفت و به او فهماند که نباید میان حرفش می پریده بعد به او گفت : حالا که قراره صحبت کنید ماجرا را از ابتدا تعریف کنید،از اول اولش
زن مِن و مِن می کرد و نمی توانست توضیح دهد مرد به او گفت : اگر نمی تونید حرف بزنید اشکالی نداره می خواید تمام اتفاقات را از همان اول ماجرا با هم ببینیم ؟
زن حرفی نزد اما چند لحظه بعد احساس کرد که اطرافش تغییر کرده.چینش اتاق شیشه ای از بین رفته بود حالا اطرافش را که مشاهده می کرد دیگر خبری از آن فضاهای قبلی نبود بلکه خودش را در اتاق خواب خانه اش می دید. کمی که دقت کرد شخصی دقیقا مانند خودش روی تخت خوابش خوابیده اول تعجب کرد . کمی جلو رفت . نزدیک که شد دستش را به بدنش زد اما دست از بدن زن رد شد . بازپرس که همراه او به این فضا آمده بود وقتی این صحنه را مشاهده کرد گفت : اینجا شما فقط برای مشاهده آنچه اتفاق افتاده حضور دارید و حق دخل و تصرفی ندارید .
از اینکه می توانست گذشته خودش را به این شکل تماشا کند تعجب کرد اما بعد خودش را جمع کرد و حواسش را به تماشای اتفاقات که مشاهده می کرد داد .
چند لحظه بعد خودش را دید که تازه از خواب بیدار شده و روی تخت نشسته بود.هنوز درست و حسابی چشمانش از خواب دیشب خالی نشده بود که احساس کرد دارد بالا می آورد سریع خودش را به دستشویی رساند تا ظهر سه چهارباری این اتفاق تکرار شد. بعد از خوردن نهار وقتی دید که این اتفاق ایستادنی ندارد. تلفنش را از کنار تختش برداشت و به تاکسی تلفنی تماس گرفت . چند دقیقه ای بیشتر نگذشته بود که صدا زنگ به صدا آمد آیفون را برداشت و گفت : بفرمائید؟
_خانم تاکسی تلفنی ام ، شما تاکسی می خواستین ؟
_بله، لطفا چند لحظه ای صبر کنید الان می رسم خدمتون
کیف پولش را از میز کنار تخت برداشت و روسری نیلی رنگش را سرش کرد و روسری را به اندازه ایی که جلوی موهایش پیدا شود عقب کشید. نگاهی که به خانه انداخت وقتی مطمئن شد در و پنجره ها همگی قفل هستد از خانه بیرون زد . راننده که به خودروی سواری خود تکیه داد بود تا زن را دید سوار اتومبیل شد زن هم بعد کمی بعد از راننده سوار اتومبیل شد و خطاب به راننده گفت :آقا بیمارستان امین
_چشم
هنوز همان حالت تهوع را داشت حتی زمانی هم که داخل اتومبیل بود یکباری بالا آورد. اتومبیل کثیف شده بود برگشت و به راننده گفت :ببخشید شرمنده، بخاطر اینکه ماشینتون کثیف شده هر هزینه ای بگید تقبل می کنم
راننده پاسخ داد : خواهر نمی خواد ، مبارک باشه
زن تعجب کرد ! چه چیزی مبارک باشد اما به روی خودش نیاورد فقط گفت : ممنون
به بیمارستان که رسید یک ویزیت برای پزشک عمومی گرفت هنوز چند کلامی با پزشک صحبت نکرده و از احوالش نگفته بود که پزشک میان حرفاش پرید و گفت : نمی خواد نگران باشید مبارک باشه باردارید
تازه معنای کلام راننده را فهمیده بود . با تعجب پرسید : باردارم ؟
_ بله این ها نشانه های بارداریه. برای اینکه مطمئن بشم یک آزمایش براتون می نویسم برید انجام بدید
زن در حالی که داشت اتفاقات گذشته اش رو مشاهده می کرد رو کرد بازپرس که همراه او در این صحنه حاضر شده بود و گفت : نمی خوام ببینم ،خودم توضیح می دم این شکلی خیلی اذیت می شم
مرد گفت : چشم ، با اینکه گذروندن این مرحله الزامی اما اجازه داده شده که خودتون بگید
بعد آن فضای بیمارستان به یکباره محو شد و زن خودش را درست روی همان صندلی که قبلا نشسته بود دید . بازپرس هم به همان حال قبلی برگشته بود یعنی روی همان صندلی روبروی زن. مرد گفت: می شنوم
زن شروع کرد به صحبت کردن :
حدس اولیه دکتر صحیح بود من باردار بودم یه ماهی می شد . نمی دونستم باردار بودن چه حسی داره و اصلا تا حالا بارداری رو درک نکرده بودم. حس غریبی بود اینکه احساس کنی حداقل تا چند ماه همه جا یک نفر همراه توهه ، از تو جدا نمی شه و زندگی اش به تو وابسته است.حس غریب اما دوست داشتنیه
صابر شوهرم اینجا نبود و برای کار رفته بود عسلویه ، تصمیم گرفتم تا برگشتنش صبر کنم و بعد یک مرتبه غافلگیرش کنم. دو ماهی بیشتر گذشت تا صابر از عسلویه برگشت تو این مدت پیش پدر و مادرم می رفتم و پدر و مادرم تنها کسانی بودند که از قضیه خبر داشتندحتی خانواده صابر هم خبر نداشتند وقتی که صابر اومد خونه ، کمی چاق شده بودم ، لپ هام گل انداخته بود ، تن لاغرم کمی گوشتی شده بود خیلی زیاد نبود اما به قدری بود که به راحتی معلوم باشه حتی صابر توی همان نگاه اولش متوجه شد و ازم پرسید : مینا احساس نمی کنی کمی چاق شدی؟
دستم رو گذاشتم روی شکمم و کمی تکونش دادم بعد خودمو به ندونستن و تعجب زدم گفتم : راست میگی های چاق شدم اما خدا بده از این چاق شدن ها
صابر تعجب کرد ازم پرسید : تو که چاق شدن رو دوست نداشتی پس چرا می گی خدا بده چاقی ؟ رفتم جلو وقتی شونه به شونه اش شدم گوشم رو گذاشتم در گوشش و به آرومی و با یه لحن شیطنت آمیزی گفتم : آخه این چاقی بخاطر اینکه بچه جنابعالی داخل شکم ما حضور به هم رسانده اند
کمی عقب عقب رفت مشخص بود حسابی تعجب کرده بعد از اون که به خودش آومد پرسید:جدی می گی
منم زدم زیر خنده و گفتم:دیوانه ای ها آخه شوخی برام چیه می خوای برات سند بیارم
تا حالا این قدر خوش حال ندیده بودمش.اصلا نمی گذاشت دست به سیاه و سفید بزنم،آنقدر حواسش بهم جمع بود که آرزو کردم برای همیشه باردار باقی بمونم شاید خنده دار باشه اما واقعا آرزو کردم
خیلی اون روز ها رو دوست داشتم اما حیف که روز های خوب زود تبدیل شدند به روز های بد،خیلی بد
فکر کنم حدودا هفته شانزدهم بارداریم بود که رفتیم سونوگرافی و غربالگری،جایی که آرزو می کردم ای کاش هرگز نمی رفتیم.بچه دختر بود یک دختر خوب، دوست داشتنی اما با یه ایراد،شاید با یه ایراد.دکترا احتمال می دادند بچه ممکنه با ماندگی ذهنی به دنیا بیاد.
دکترا فقط گفتن ممکنه،فقط خواستن حواسمون رو بیشتر جمع کنیم و تحت پیگری باشیم و می گفتند احتمال درمانش هم هست اصلا احتمال اشتباه کردنشون هم زیاده اما صابر ، صابر قبول نکرد از مطب که بیرون اومدیم گفت : باید بچه را سقط کنی
تعجب کردم فکر کردم داره شوخی می کنه بهش گفتم : چی ؟
_ گفتم باید بچه رو سقط کنی
ابروهام رو تو هم کردم و گفتم : اصلا شوخی جالبی نیست
_ شوخی کدومه؟ می گم باید بچه رو بندازی
_چرا اونوقت؟
_توقع نداری که یه عقب مونده ذهنی رو تا آخر عمر دنبال خودم این ور و اون ور ببرم که
_ اولا مگه نشینیدی دکتر چی گفت،گفت احتمال داره دوما گفت اگه اتفاق بیفته هم احتمالش هست درمان بشه سوما اگه هیچ کدوم از این ها هم نباشه من قبول نمی کنم بچه سقط بشه حتی اگه عقب مونده باشه
_چی می گی این دکترا این ها رو نگن چی بگن اگه نشد اگه خوب شد اگه شد چی؟آگه خوب نشد چی؟ اصلا تو تا حالا عقب مونده ای دیدی که درمان بشه؟
_اثلا عقب مونده من نمی خوام بچه ام رو سقط کنم
عصبانی شده بود خیلی کم می شد اینجوری بشه . اما حالا یکی از همون خیلی کم ها پیش آومده بود با صدای بلند بهم گفت : غلط می کنی اینکار رو نمی کنی
درگیری کلامی بینمون بالا گرفت به حدی که دیگه نتونستم تحمل کنم راهمو جدا کردم یه تاکسی گرفتم و خودم رو روسوندم به خونه اولش فکر می کرد قضیه رو بیخال میشه اما بیخیال نشد تمام وقت هایی که توی خونه بود همین حرفاشو تکرا می کرد ول کن ماجرا گفت چند باری هم کارمون به دعوا و درگیری کلامی کشید اما دفعه آخر کار از این هم بالاتر رفت عصبانی شد و کتکم زد منم از خونه بیرون زدم.
طرف های ساعت ده ، یازده شب بود نمی دونستم برگردم خونه یا نه ؟تصمیم گرفتم بر نگردم و برم خونه پدر و مادرم تلفنم همراهم بود یک تاکسی آنلاین گرفتم . سوار تاکسی که شدم راننده از سر و وضع ام متوجه شد که کتک خوردم پرسید : آبجی چی شده ؟ چرا سر و صورتتون خونی ؟ نکنه خدای نکرده کسی مزاحمتون شده ؟
حالم خوش نبود و حال و حوصله جواب دادنم نداشتم . نمی دونم فکر کرد نشنیدم یا اینکه فضولیش گل کرده بود یکبار دیگه پرسید منم نه گذاشتم نه برداشتم بهش گفتم :فکر نکنم به شما ربطی داشته باشه ؟ اشتباه می گم؟
جواب نداد ، تا وقتی هم که رسیدیم حرفی نزد وقتی پیاده شدم و زنگ خونه رو زدم پدرم پرسید : بفرمائید؟
حالم خوش نبود بغض گلوم رو گرفته بود اما خودم رو جمع کردم گفتم : مینام پدرجان در رو باز می کنی؟
وقتی رفتم داخل پدر و مادرم تعجب کردند پدرم پرسید: کی این بلا رو سرت آورده ؟
پدر و مادرم دل خوشی از صابر نداشتن ، از همون اولم با ازدواج من و صابر مخالف بودن . ناف پدر و مادرم رو توی مسجد و هیئت بریده بودن اما صابر اصلا اعتقادی به این مسائل نداشت ، برا همین پدرم به صابر جواب رد دادن ، نه یکبار بلکه چندین بار . اما نه صابر ول کن ماجرا بود نه من ، ما واقعا هم دیگه رو دوست داشتیم . من اونقدر کلنجار رفتم تا خونواده ام قبول کردند البته من مثل صابر نبودم ، مثل پدر و مادرمم نبودم یعنی کلیت دین و این چیزا رو قبول داشتم ، نمازم رو می خوندم ، محرم ها هم عزاداری می رفتم، ماه رمضون رو هم چند روزش رو روزه می گرفتم اگرچه از وقتی با صابر ازدواج کرده بود کم رنگ شده بود ولی هنوز یک چیزهایی درونم بود .به همین دلیلی که گفتم نمی خواستم جلوی پدر و مادرم اسم صابر رو بگم و رابطه شکرآب بین صابر و پدر و مادرم رو از این بدتر کنم بنابرین گفتم : خوردم زمین
_آخه چه جوری خوردی زمین که صورتت به این حالت افتاده
_حواسم نبود پام پیش خورد و با صورت از پله افتادم زمین
_دروغ نگو بچه من این موها رو توی آسیاب سفید نکردم راستش رو بگو ، نکنه صابر کتکت زده ؟
_نه دروغ کجاست. باور کنین دارام راستش رو می گم
مادرم پرید وسط و گفت : یک دفعه خوردی زمین و بعدش هم تصمیم گرفتی این وقت شب تنهایی بیای خونه ما اونم با این وضعت
بغضی که سعی می کردم نشونش ندم شکست گفتم : می خواین راستش رو بدونین، آره صابر کتکم زده ، راحت شدین ، خوشحالین الان ؟ حالا ولم کنید تو رو خدا بزارید به درد خودم بمیرم. اصلا نباید می آومدم اینجا
راهم گرفتم که بیرون برم پدرم دستمو گرفت و گفت : ما این حرف ها رو نمی زنیم که اذیتت کنیم فقط می خوایم بدونیم چرا دست روت بلند کرده همین، البته اگه نمی خوای بگی نگو؟
_هیچی!! می گه باید بچه ات رو بندازی من بچه عقب مونده نمی خوام نمی خوام منم گفتم نه
_ چی می خواد این هدیه خدا رو بندازی اونوقت تو می گی هیچی ؟
_خدا می دونه که من راضی نیستم و جلوشم ایستادم ، مطمئن باشید بازم جلوش می ایستم
چند روزی که گذشت فهمیدم صابر از حرفش پائین نمی آد حتی تهدید کرد که اگه بچه رو نندازم طلاقم می ده
بازهم مخالفت کردم اما از طلاق گرفتن از صابر می ترسیدم دوستش داشتم با خودم می گفتم صابر اهل اینکار نیست. اما اشتباه می کردم چون چند روزی که از قهر کردن من و رفتنم به خونه پدرم گذشت صابر باهام تماس گرفت و گفت پنجشنبه همین هفته بیا محضر طلاق بگیریم ، فکر می کردم شوخیه ، اما وقتی که تا پای محضر هم اومد ترسیدم ، نمی دونم چی شد که پا پس کشیدم گفتم قبوله ، میریم بچه رو سقط می کنیم . با خودم گفتم اشکال نداره یه بار دیگه بچه دار می شیم این دفعه نشد که نشد حداقل صابر کنارم می مونه تازه الانم که هنوز به دنیا نیومده و جونی نداره که بترسم و بخوام ازش بگیرم. اصلا خودم به درک اگه این بچه به دنیا بیاد کی می خواد بزرگش کنه ؟ این بچه به دنیا نیومده میشه بچه طلاق ، بحث محبت بین من وصابرم که وسط نباشه بچه بی پدر خودش یه ناجوانمردی در حق بچه اس
سقط کردن بچه انتخاب سختی بود انگار یک گوشه از تنم جدا می شد اما گویا این بهترین راهی بود که داشتم . به پدر و مادرم خبر ندادم چون می دونستم که مخالفت می کنند.با صابر رفتیم بیمارستان پیش همون خانم دکتری که این چندماه پیشش می رفتم . خانم دکتر اخم کرد ، صورتش قرمز شد و با عصبانیت برگشت بهم گفت : اولا این کار خلاف قانونه و تا سقط جنین دلیل پزشکی نداشته باشه ما نمی تونم بچه رو سقط کنیم در ضمن هم این بچه بیش از چهار ماهشه الان یه انسانه که دارای روحه ، یه انسان مثل من مثل شما ، اگرچه که قبل از این چهار ماهم کشتن بچه حرامه اما الان این بچه می فهمه ، احساس می کنه ، روح داره
دلم لرزید دو به شک شدم . شک هایی که داشت اذیتم می کرد . شک داشت آتیشم می زد. اما دیگه تصمیمم رو گرفته بودم باید بین زندگیم و بچم یکی رو انتخاب می کردم ، زندگیم رو انتخاب کردم.
صابر یکی دو روز بعد از این اتفاق اومد دنبالم . گفت آدرس یه جا برای سقط جنین پیدا کرده ، قانونی نیست اما مطمئنه . حرفی نزدم قبول کردم که بریم ، وقتی به آدرسی که صابر داشت رسیدیم تعجب کردم آدرس ، آدرس یه ساختمان مسکونی بود و سقط جنین هم توی یکی از این طبقات ساختمان اتفاق می افتاد . دیوارهای ساختمان پر بود از لکه های خونی، یه تخت و مقداری وسایل جراحی که روی میز کنار تخت بود به من فهموند که اینجا زیاد هم مطمئن و امن نیست اما به هر حال دیگه تصمیمم رو گرفته بودم. روی تخت که رفتم ، بیهوش که شدم ، دیگه چیزی نفهمیدم تا اینکه بلند شدم
بازپرس جلوی ادامه دادن حرف های زن رو گرفت و گفت : بگذارید از اینجا به بعدش رو کس دیگری نقل کنه
صداش رو کمی بالا برد و گفت : داخل شین لطفا
همان دختر خوش سیمایی که زن را تا اتاق همراهی کرده بود داخل اتاق شد.مرد جوان به صندلی ای که کنار زن بود اشاره کرد و گفت : بفرمائید بشینید
دختر روی صندلی نشست . مرد جوان رو به دختر جوان کرد و گفت : شروع کن
دختر زبان گشود :
یکباره احساس وجود کردم ، حس زندگی و زنده بودن رو به خوبی درک می کردم احساس می کردم که در امن ترین جای دنیا یعنی در رحم مادرم هر لحظه در حال شکل گرفتن بودم.
مدتی که گذشت صدا ها را هم می فهمیدم ، نه همه صداها اما بودند صداهایی که با گوشت و پوست احساس می کردم صدای آشنا چیزی یا کسی به نام مادر. اوایل به خوبی احساس می کردم که امید وعشقی که در قلب من موج میزد ریشه در امید و عشقی داره که مادرم در قلبش و با عواطفش به من منتقل می کرد . امید و عشقی که من رو هر روز تشنه تر به حیات و زندگی می کرد . صداها کم کم تغییر کرد. جنس کلمات عوض شد دیگه کلمات بار عشق و مهربانی نداشت بلکه می شنیدم که مردی منو بار اضافی می خوند مردی که حسی از درونم می گفت پدرته اما با این حال برام غریبه بود ، خیلی غریبه
نمی دونم چرا و چطور اما کم کم داشتم احساس می کردم که احساس و عاطفه مادرم نسبت من کم تر و کم تر می شد . داشت این اتفاق در من هم اثر می گذاشت مادرم کم کم داشت برای من غریبه می شد هر چه می گذشت احساس می کردم حس من به مادرم به حسی که به پدرم داشتم نزدیک و نزدیک تر می شد . سعی کردم که جلوی این فاصله افتادن رو بگیرم ، سعی کردم که با مادرم صحبت کنم تا اندازه فاصله که بین من و مادرم افتاده رو کم کنم اما هر چه کردم نشد. جریان داشت دقیقا عکس خواسته های من پیش می رفت هر چه جلو می رفت نه تنها فاصله کم تر نمی شد بلکه بیشتر و بیشتر هم می شد. بین خودم و مادرم سدی را احساس می کردم که نمی گذاشت حرفام رو به مادرم بزنم اون وقت نمی دونستم این سد چیه اما بعدها فهمیدم اون سد احساس و عاطفه بیش از حد مادرم به پدرم بود ، احساسی که حدش از حد قتل فرزندش و محرمات الهی هم بالاتر بود . اما حتی با این سد هم باز نا امید نشدم امیدوار بودم که مادرم دوباره با همون احساس قبلی به من نگاه کنه و آغوشش رو دوباره برای من باز کنه اما مادرم امیدم رو ناامید کرد . زمانی که مادرم داشت عمل سقط جنین رو انجام می داد فقط درد می کشیدم و چیز زیادی نمی فهمیدم . اما وقتی که به اینجا آومدم و اون اتفاق رو با چشم های خودم دیدم تازه متوجه شدم این دردها برای چی بود. وقتی مادرم بیهوش شد اول یه لوله شیشه ای رو داخل رحم مادرم کردند و مایع آمنیوتیک که اطراف من بود و آبی برای زنده بودن من مورد نیاز بود باهاش کشیدن ، هنوز یادمه که داشتم تقلا می کردم و با تمام وجودم مادرم رو صدا می زدم . چندین بار صدا زدم : مامان ، مامان ، مامان ، اما جوابی نگرفتم ، مادرم کمکی بهم نکرد . وقتی کارشون با اون میله تمام شد یک وسیله فلزی که شبیه قیچی اما با لبه های پهن تر رو داخل رحم مادرم کردند زنده بودم ، نفس می کشیدم ، حس می کردم و می فهمیدم اما به هیچ کدوم از این ها توجه نکردن اون وسیله فلزی چند بار داخل و خارج شد تا بالاخره
دختر نمی خواست ادامه بدهد درمیان هق هق گریه اش با هر سختی بود آرام گفت:تا بالاخره همه اعضای بدنم رو با اون میله خارج کردند این بلایی بود که خیلی های دیگه مثل مادر بر سر بچه های خودشون می یارن
مادر یکه خورد. انتظار شنیدن چنین کلماتی را نداشت. درحالی که اشک چشمانش روی گونه هایش می ریخت با همان حالت بغض و گریه گفت : بخدا من نمی دونستم دخترم، حلالم کن . شرمنده ام نمی خواستم این اتفاق بیفته
دختر مادرش در آغوش گرفت و سخت فشرد مدتی که گذشت دختر گفت : آخیش ، مامان حسرت بغل کردنت داشت می کشتم راستش عمرم ، عزیزم ، مادرم ، من بمیرم گریه هات رو نبینم من نمی خواستم اذیتت کنم من فقط می خواستم بگم کاش می گذاشتی به دنیا می اومدم و یکباره می کشتیم . اصلا آتیشم می زدی اما تکیه تکیه ام نمی کردی اون هم تو جایی که من امن ترین نقطه عالم می دونستم. خیلی سخته که بدونی نه مادرت تو رو می خواد ، نه پدرت چشم دیدنت رو داره . مامان ای کاش به من فرصت حیات تو دنیا را می دادی تا بتونم رشد کنم ، زندگی کنم ، بچه دار شم . راستی اگه بچه دار می شدم هیچ وقت تیکه تکیه اش نمی کردم. حداقل براش اسم انتخاب می کردم تا اگه خودم با دستای خودم کشتمش بی اسم نباشه
مامان هرشب با حسرت شنیدن صدات ، حسرت اینکه یه بار صدام بزنی یا اینکه حتی یه بارم که شده برام لالایی بخونی خوابم می بره ، حسرت اینکه یه بار بهم بگی دخترم ،یه بار نوازشم کنی ، مثل بقیه مادرها یه بار موهامو مرتب کنی
مرد جوان وسط حرفشان پرید و گفت : خانم مینا صامتی پرسیدید اینجا کجاست که چندماه داخلشید. اینجا برزخه و مخصوص افرادیه که هنوز تکلیفشون مشخص نشده . انسان هایی مثل شما ، البته آدم های که اینجا بلا تکلیف و منتظر می مونند گاهاً صدها و هزاران سال صبر می کنن اما دخترتون از ما خواستن که پرونده شما و پدرش رو زودتر بررسی کنیم و تمومش کنیم.بعد پرونده ای رو به زن نشان داد و گفت: این هم پرونده شوهر شماست که بعد از شما قراره بهش رسیدگی بشه اما وضعیت شما:پرونده زندگانی شما در دنیا بخاطر این قتل اون هم به این شکل فجیع دارای شرایط نامطلوبیه. از اونجایی که در این پرونده دو شاکی وجود داره رضایت هر دو شاکی شرطه ، یکی خداوند متعال به دلیل معصیت که کردید و یکی دخترتون
بعد رو به دختر کرد و گفت : شما شاکی پرونده اید آیا خواهان محاکمه مادرتون هستید یا که می بخشید ؟
دختر سرش را پائین انداخته بود چند دقیقه ای گذشت اما جواب نداد مرد دوباره سوالش را تکرار کرد اما باز هم پاسخی دریافت نکرد وقتی برای بار سوم سوالش را تکرار کرد دختر سرش را بالا آورد مرد متعجب شد اشک شبیه باران از چشمان دختر جاری بود دختر رویش را سمت مادر کرد. مادر تا دخترش را در این حال دید سرش را به نشانه خجالت پائین آورد اما دختر دستش را زیر چانه مادر قرار داد و سر مادر را بالا آورد و نگاهش را به چشم های مادرش دوخت . اشک چشم های مادر هم چیزی از اشک های دختر کم نداشت دختر دستش را از زیر چانه مادر برداشت و با بند انگشتش شروع کرد اشک های چشمان مادرش را پاک کند و مادر با دستش انگشت دخترش رو گرفت و محکم فشرد و گفت : مادر ببخشم ، اصلا نه نمی خواد ببخشی کی حاضر همچین مادری رو ببخشه ، مادر غلط کردم اگه نمی بخشیم ولی تو رو خدا حداقل ازم متنفر نباش
اشک از چهره هر دو جاری بود ، دختر سر مادر را به شانه های خود تکیه داد و سرش را رو به آسمان بلند کرد . دستش را از دست مادرش جدا کرد و دو دستش را بالا آورد و گفت: ((ربنا اغفرلی و لوالدی و للمومنین یوم یقوم الحساب))